Dlaczego starożytne rzymskie akwedukty stoją do dziś, a budynki z nowoczesnego betonu rozpadają się już po kilkudziesięciu latach – na to pytanie próbowali odpowiedzieć amerykańscy badacze.
Badanie starożytnego rzymskiego betonu może pomóc w stworzeniu trwalszych i bardziej przyjaznych dla środowiska materiałów budowlanych. Badanie przeprowadzone przez naukowców z Massachusetts Institute of Technology (MIT) pokazuje, że historyczny beton rzymski był znacznie trwalszy i bardziej przyjazny dla środowiska niż nowoczesny beton.
W badaniu uczestniczyli materiałoznawcy z MIT i Uniwersytetu w Berkeley, którzy przeanalizowali próbki starożytnego rzymskiego betonu pobrane z miasta portowego Ostia nad Morzem Tyrreńskim i Portu Trajana nad Morzem Adriatyckim. Odkryli, że beton rzymski zamiast cementu stosowanego we współczesnym betonie zawierał popiół wulkaniczny i wapno. Wapno w przeciwieństwie do cementu nie jest znaczącym źródłem emisji gazów cieplarnianych.
Ponadto badacze odkryli, że beton rzymski został stworzony w taki sposób, że w miarę starzenia się jedynie wzmacniał, podczas gdy nowoczesny beton zaczyna niszczeć już po kilkudziesięciu latach i wymaga ciągłej naprawy.
Naukowcy uważają, że stosowanie wapna zamiast cementu może zmniejszyć emisję gazów cieplarnianych podczas produkcji betonu. Ponadto nowe materiały powstałe na podstawie badań betonu rzymskiego mogą znaleźć zastosowanie przy restauracji i konserwacji obiektów zabytkowych i pomników.
