Francuskie słowo „vinaigre” oznacza „ocet”, stąd nazwa tej sałatki. Istnieje jednak inna wersja pochodzenia nazwy, lecz wydaje się ona zbyt nieprawdopodobna. Na obiad rosyjskiej cesarzowej Katarzynie II podano nieznane danie, po skosztowaniu zmarszczyła twarz i powiedziała: „Fi! Nie jest ciepło!” To raczej żart, ale winegret podobno stał się znany w Rosji pod koniec XVIII wieku, za panowania Katarzyny II.
Każda gospodyni domowa ma swój sekret przyrządzania winegretu, ale w jego klasycznym składzie znajdują się: ziemniaki, buraki, marchewka, kapusta kiszona, pikle, jajka. Ale niektórzy smakosze dodają do tego oprócz wymienionych składników oliwki, świeże jabłka, cytryny i tak dalej.
Uważa się również, że to nie warzywa nadają smak winegretowi, ale raczej sos. W niektórych przepisach zaleca się doprawianie tej sałatki olejem słonecznikowym, w innych oliwą, sezamem, siemieniem lnianym, a nawet majonezem. Można powiedzieć, że winegret to danie, przy przyrządzaniu którego każdy może zrealizować wszystkie swoje kulinarne fantazje.
Jeśli winegret był znany w Rosji od końca XVIII wieku, mógłby go spróbować na przykład wielki rosyjski poeta Aleksander Siergiejewicz Puszkin. Jest to całkiem prawdopodobne, ponieważ w szkicach swojego dzieła „Eugeniusz Oniegin” Puszkin wspomina petersburską restaurację „Talon”, w której gościom podaje się winegret. Słowo „vinaigrette” można znaleźć w słowniku V.I. Dahla, gdzie jest ono wyjaśnione jako „okroshka, ale bez kwasu chlebowego, ale doprawiona octem, musztardą itp., na zimno, mieszanka różnych rzeczy”.
Ponieważ samo słowo „vinaigrette” przyszło do nas z Francji, w języku rosyjskim przez długi czas nie było jednolitych zasad jego zapisywania. W różnych źródłach można znaleźć takie opcje jak „vinigret”, „venigret”, „venegret”. Dopiero publikacja „Słownika wyjaśniającego” Władimira Iwanowicza Dahla położyła kres takiej różnorodności.
Przepis na tradycyjną sałatkę noworoczną „Olivier” w Związku Radzieckim uległ znaczącym zmianom ze względu na wysoki koszt, a nawet niedostępność wielu składników. Na przykład ogórki zastąpiono zwykłymi piklami, a cietrzewem – gotowaną kiełbasą. Ale winegret pozostał prawie niezmieniony, ponieważ z warzywami nie było problemów.
Ciekawostka: w naszym kraju tak popularna sałatka jak winegret ma francuską nazwę. Jak to się nazywa we Francji? Trudno w to uwierzyć, ale Francuzi nazywają to zupełnie inaczej – „sałatką rosyjską”. A w Rosji winegret jest znacznie bardziej popularny niż we Francji.
W czasie świąt winegret przygotowywany jest w naszym kraju w ogromnych ilościach. Ale nie powinniśmy zapominać, że jest to danie łatwo psujące się, ponieważ zawiera pikle, a czasem jajka. Dlatego należy go spożyć w ciągu najbliższych 24 godzin, aby uniknąć problemów z trawieniem.
Winegret to danie niskokaloryczne, dlatego po jego zjedzeniu z reguły nie pojawiają się problemy z nadwagą. Ale w rosyjskich książkach kucharskich opublikowanych w XIX wieku podano przepisy na winegret z mięsem, rybami, ogonami raków, a nawet homarami. O takim winegrecie wspominał już M.E. Saltykov-Shchedrin w „Starożytności Poshekhon”.
W pierwszej połowie XIX wieku winegret w Rosji przygotowywano bez ziemniaków, gdyż w naszym kraju miał trudności z zapuszczeniem korzeni, a w latach czterdziestych w niektórych prowincjach doszło nawet do „zamieszków ziemniaczanych”. Ale po zniesieniu pańszczyzny ziemniaki stały się bardzo popularną uprawą rolną.
