Nie było to najlepsze wyjście z obecnej sytuacji, ponieważ klepsydra została zaprojektowana tylko do jednego ruchu. W 1867 roku na turnieju w Paryżu każdy gracz miał nie więcej niż godzinę na 10 ruchów, a każdy, kto złamał zasady, musiał zapłacić karę. Jak na ironię najwięcej kar zapłacił Węgier Ignaz Kolisz, który zwyciężył w turnieju. Kolisch był odnoszącym sukcesy biznesmenem, więc nie oszczędzał na przemyśleniu swoich posunięć.
Prawdziwej rewolucji w szachach dokonał w 1883 roku Anglik Thomas Brighton Wilson, który zaprojektował specjalny zegarek z dwiema tarczami. Uczestnicy i sędziowie byli zmęczeni wielogodzinnymi rozgrywkami, dlatego w tym samym roku nowy produkt został przetestowany na międzynarodowym turnieju w Londynie. Ale i tutaj nie obyło się bez krytyki: niektórzy szachiści narzekali, że zegar bardzo ich denerwuje podczas partii, nazywano go nawet „najszybszym zegarem świata”.
Jednocześnie często zachowywano system kar dla „nieroztropnych szachistów”. Na przykład w 1906 roku w Norymberdze organizatorzy cenili każdą dodatkową minutę na jedną ocenę. Nielicznym uczestnikom udało się uniknąć takiej kary. W ciągu kilku dni okazało się, że dla większości uczestników takie rozwiązanie było „drakońskie” – po prostu nie było ich stać na zapłacenie kar i ogłosili, że wycofują się z turnieju. Kary musiały zostać anulowane.
W 1968 roku arcymistrz Friedrich Semisch ustanowił niesamowity rekord na turnieju w niemieckim mieście Büsum, we wszystkich meczach, w których brał udział, doliczał dogrywkę. Warto jednak zaznaczyć, że sam arcymistrz nie był wówczas jeszcze młody, miał już 73 lata.
Zegar, wynaleziony przez Anglika Wilsona pod koniec XIX wieku, do dziś służy w grach szachowych, mimo że w tym czasie przeszedł istotne zmiany. Klasyczne mechaniczne zegary szachowe posiadają dwie tarcze i włączają się naprzemiennie, odliczając czas każdego szachisty z osobna. W ostatnich latach zegary mechaniczne w szachach są coraz częściej zastępowane zegarami elektronicznymi.
Mistrz świata w szachach Robert Fischer zasłynął nie tylko jako wielki mistrz gry, ale także zaprojektował nową wersję zegara szachowego. Różnią się od klasycznych tym, że dodają określoną liczbę sekund za każdy ruch w odpowiednim czasie. W 1992 roku zegarek ten uzyskał aprobatę Międzynarodowej Federacji Szachowej – FIDE.
Eksperci zauważyli, że sam Robert Fischer w najlepszych latach swojej kariery bardzo rzadko wpadał w kłopoty z czasem. Fischer zauważył nawet w wywiadzie, że gra z brakiem czasu oznacza zapewnienie przeciwnikowi znacznej przewagi. Mniej więcej jak dać pionka lub gońca przeciwnikowi przed rozpoczęciem gry.
Zegar szachowy nie tylko monitoruje czas spędzony przez szachistów na myśleniu o ruchach, ale także monitoruje przybycie samego gracza. Współczesne zasady szachowe stanowią, że jeżeli uczestnik spóźni się na rozpoczęcie gry o więcej niż godzinę, wówczas uważa się go za przegranego, chyba że regulamin turnieju stanowi inaczej.
W Związku Radzieckim zegarki szachowe produkowano w fabryce Yantar, która znajduje się w mieście Orel. Zegarki te uznano za jedne z najlepszych na świecie, dlatego używano ich na największych turniejach szachowych. Fabryka Yantar została otwarta w 1950 roku, w ZSRR jej produkty były doskonałym prezentem, ponieważ zegarki były wysokiej jakości.
